Deze tijd van het jaar kijk je terug op de afgelopen twaalf maanden en kijk je vooruit op het nieuwe jaar. Voor mij ligt dat nu nog even anders, met het NK voor de deur heeft het nu geen meerwaarde om terug te denken aan Zuid Korea en het waterballet in Amsterdam tijdens het WK Allround.
Waar ik wel nog even aan terug wil denken is de World Cup in Heerenveen. Nadat ik met een goed gevoel terugkeerde uit Collalbo van trainingskamp, was ik er klaar voor. Tijdens de 1500 meter op zaterdag reed ik voor mijn doen een hele goede rit, mijn tweede tijd ooit op Thialf. Het podium redde ik er niet mee, maar voor het moraal een mooie opsteker.
Zondag hoorde ik na mijn warming up, voor de 3000 meter, dat ik alleen moest rijden omdat Ireen zich had teruggetrokken. Even dacht ik: “shit daar gaat mijn raceplan!” Maar het was niet anders dus moest ik 7,5 ronden in mijn eentje rammen. Of nou ja alleen, in een vol Thialf ben je niet alleen. Mijn race ging echt goed en na 3000 meter dook ik als tweede vrouw ooit in Thialf onder de vier minuten grens. Dat was super, maar was het genoeg? Doordat ik al in de tweede rit zat moest ik nog acht ritten afwachten. Wat was dat een lange zit, op een gegeven moment ben ik maar in de kleedkamer gaan zitten, want op het middenterrein hield ik het niet meer uit.
Acht ritten en zestien schaatsters later bleek mijn tijd de winnende. WOW, wat was ik blij en opgelucht. Na de enorme teleurstelling in Japan mocht ik nu een ereronde rijden in een uitverkocht Thialf.
In de week na de World Cup had ik naast mijn trainingen wat andere dingen gepland. Op maandag mocht ik in Gorredijk bij Rinsma een galajurk ophalen, dinsdag hebben we foto’s en video’s gemaakt (o.a. een deel van de video die zondag online is gekomen) en op woensdag het NOC-NSF Sportgala in Amsterdam. Als laatste moest ik op vrijdag naar Veghel voor onze teampresentatie. Op het hoofdkantoor van Jumbo Supermarkten werden zowel wij als de wielerploeg voorgesteld. Dat we samen werden voorgesteld vond ik echt leuk, we dragen dezelfde naam al maar nu voelde ik ons ook echt verbonden met de wielrenners.
Eerste kerstdag stond ik in de ochtend op het ijs en na het eten moest ik de fiets op. Daarna was er aan het eind van de middag tijd voor familie. Gelukkig, want familie is heel belangrijk voor mij en gedurende het seizoen zie ik ze gewoon te weinig. Vooral mijn pake en beppe, en omdat ze ook een jaartje ouder worden vind ik het fijn dat ik toch nog kerst met ze heb kunnen vieren.
Tweede kerstdag was het weer trainen en “verhuizen” want sinds gisteren zit ik weer in het hotel. Best een gekke gewaarwording, allemaal families die de mooiste kleren hebben aangetrokken en daar loop ik dan in mijn sportkleding. Vanochtend had ik mijn wedstrijdvoorbereiding en morgen gaat het alweer los.
Bij deze wil ik iedereen alvast een hele fijne jaarwisseling wensen en een sportief en gezond 2019.
Tot snel,
Veel liefs,
Antoinette
